در ساده‌ترین حالت، معاملات فارکس مشابه صرافی‌هایی است که ممکن است هنگام سفر به خارج از کشور انجام دهید: یک معامله‌گر ارزی را می‌خرد و دیگری را می‌فروشد، و نرخ ارز دائماً بر اساس عرضه و تقاضا در نوسان است. ارزها در بازار ارز مبادله می شوند، یک بازار جهانی که از دوشنبه تا جمعه 24 ساعته باز است. تمام معاملات فارکس در خارج از بورس (OTC) انجام می شود، به این معنی که هیچ صرافی فیزیکی وجود ندارد (همانطور که برای سهام وجود دارد) و یک شبکه جهانی از بانک ها و سایر موسسات مالی بر بازار نظارت دارند (به جای یک صرافی مرکزی، مانند بورس نیویورک). ). اکثریت قریب به اتفاق فعالیت های تجاری در بازار فارکس بین معامله گران نهادی، مانند افرادی که برای بانک ها، مدیران صندوق ها و شرکت های چند ملیتی کار می کنند، رخ می دهد. این معامله گران لزوماً قصد ندارند خودشان ارزها را تصاحب کنند. آنها ممکن است صرفاً در مورد نوسانات آتی نرخ ارز گمانه زنی کنند یا در برابر آن محافظت کنند. برای مثال، یک معامله گر فارکس ممکن است دلار آمریکا بخرد (و یورو بفروشد)، اگر معتقد باشد ارزش دلار تقویت می شود و بنابراین می تواند در آینده یورو بیشتری بخرد. در همین حال، یک شرکت آمریکایی با عملیات هندی می‌تواند در صورت تضعیف روپیه از بازار فارکس به عنوان پوششی استفاده کند، به این معنی که ارزش درآمد کسب شده در آنجا کاهش می‌یابد.
سه راه برای تجارت فارکس بیشتر معاملات فارکس به منظور مبادله ارز (همانطور که ممکن است در یک صرافی در حین سفر انجام دهید) انجام نمی شود، بلکه بیشتر برای حدس و گمان در مورد تغییرات قیمت در آینده است، دقیقاً مانند معاملات سهام. مشابه معامله گران سهام، معامله گران فارکس تلاش می کنند ارزهایی را خریداری کنند که فکر می کنند ارزش آنها نسبت به سایر ارزها افزایش می یابد یا از شر ارزهایی که پیش بینی می کنند قدرت خرید آنها کاهش می یابد خلاص شوند. سه روش مختلف برای تجارت فارکس وجود دارد که معامله گران با اهداف متفاوت را در خود جای می دهد: بازار نقدی. این بازار اصلی فارکس است که در آن جفت ارزها مبادله می‌شوند و نرخ‌های مبادله در زمان واقعی بر اساس عرضه و تقاضا تعیین می‌شوند. بازار آتی. معامله گران فارکس می توانند به جای انجام یک معامله در حال حاضر، یک قرارداد الزام آور (خصوصی) با معامله گر دیگری منعقد کنند و نرخ ارز را برای مقدار ارز توافق شده در تاریخ آینده قفل کنند. بازار آتی. به طور مشابه، معامله گران می توانند یک قرارداد استاندارد را برای خرید یا فروش مقدار از پیش تعیین شده ارز با نرخ مبادله ای خاص در تاریخ آینده انتخاب کنند. این کار در صرافی انجام می شود و نه خصوصی، مانند بازار فوروارد. بازارهای آتی و آتی عمدتاً توسط معامله گران فارکس استفاده می شود که می خواهند در برابر تغییرات قیمتی آتی در یک ارز سفته بازی یا محافظت کنند. نرخ ارز در این بازارها بر اساس آنچه در بازار نقدی اتفاق می افتد است، که بزرگترین بازار فارکس است و اکثر معاملات فارکس در آن انجام می شود.
شرایط دانستن فارکس هر بازار زبان خاص خود را دارد. اینها کلماتی هستند که قبل از انجام معاملات فارکس باید بدانید: جفت ارز. تمام معاملات فارکس شامل یک جفت ارز است. علاوه بر عمده‌ها، تجارت‌های رایج کمتری نیز وجود دارد (مانند اگزوتیک، که ارزهای کشورهای در حال توسعه هستند). پیپ به اختصار درصد در واحد، پیپ به کوچکترین تغییر قیمت ممکن در یک جفت ارز اشاره دارد. از آنجایی که قیمت های فارکس حداقل به چهار رقم اعشار نقل می شود، یک پیپ برابر با 0.0001 است. گسترش پیشنهاد و درخواست. مانند سایر دارایی‌ها (مانند سهام)، نرخ‌های مبادله با حداکثر مبلغی که خریداران مایلند برای یک ارز بپردازند (پیشنهاد) و حداقل مقداری که فروشندگان برای فروش نیاز دارند تعیین می‌شود.
تفاوت بین این دو مقدار، و معاملات ارزشی که نهایتاً در آن انجام می شود، اسپرد قیمت پیشنهادی است. مقدار زیادی فارکس توسط چیزی که به عنوان lot شناخته می شود یا یک واحد استاندارد ارز معامله می شود. اندازه لات معمولی 100000 واحد ارز است، اگرچه لات های کوچک (1000) و مینی (10000) نیز برای معامله در دسترس هستند. قدرت نفوذ. به دلیل آن اندازه های بزرگ، برخی از معامله گران ممکن است حاضر نباشند پول زیادی برای اجرای یک معامله بگذارند. اهرم، اصطلاح دیگری برای استقراض پول، به معامله گران اجازه می دهد تا بدون مقدار پول مورد نیاز در بازار فارکس شرکت کنند. لبه. با این حال، معامله با اهرم رایگان نیست. معامله گران باید مقداری پول را به عنوان سپرده - یا آنچه به عنوان مارجین شناخته می شود - بگذارند.